A change in my life.

Met half dichtgeknepen ogen keek de leeuwin rond. Van haar gezicht was duidelijk de 'ik-vertrouw-het-niet-helemaal-blik' te lezen. En dat was zo gek nog niet als je haar beter bekeek. Cetan is een wolvin die duidelijk al rond de helft van haar leven zit. In het wild werden leeuwen zo'n 10 tot 14 jaar oud en met haar 6 jaar was dat toch redelijk genomen de helft daarvan. De passen die ze maakte waren rustig en ruim, haar voetzol af en toe omhoog krullend en vervolgens haar kussentjes weer op de grond te planten. Het opmerkelijke was dat ze alleen was, geen leeuwinnen uit haar troep om haar heen. Maar Cetan had geen troep, groep, kudde of hoe je het wou noemen. Maar ze wist dat een solitair leven voor een leeuwin meestal geen goed einde bracht, en dat was al aan haar te zien. Koppig als ze was zou ze het alleen nooit toegeven. Daarnaast weet Cetan heel goed wat ze wilt en zou ook nooit stoppen voordat iets is zoals zij het graag ziet. Ze vecht voor haar doel en laat degene links liggen die niets meer voor haar betekenen of haar niet meer van dienst kunnen zijn. Maar ook is haar wijsheid goed te zien. In haar levensjaren had ze zat meegemaakt, kennis opgestapeld en het meegenomen. Ze had verstand van het leven. Zo ook van jachtmethodes, beste drinkpoelen en leefomgevingen.

Haar poten hadden haar op de eenzame tocht richting het water gebracht. Nouja, eigenlijk had ze er steeds voor gezorgd dat ze in de buurt van water bleef. Zonder dat zou ze niet ver komen en zeker sterver en Cetan's levenslust was nog veel te sterk om zomaar op te geven. Lichtjes schudde ze haar hoofd en liet haar ogen keurend rondglijden. Verderop stonden wat zebra's en andere graseters. Daarna gleed haar blik naar het water, ze wist wat voor een gevaren er in water konden schuilen, vandaar dat ze een ander altijd eest liet en als daarop niets gebeurde, trad ze zelf pas naar voren. Wel als een van de eerste, want de groen/bruinige beesten konden ook pas later doorhebben dat er een mogelijk slachtoffer langs de rand stond. Met haar tong lepelde ze water op uit het water. Zodra de leeuwin dan genoeg heeft draait ze zich er vanaf en loopt naar een steen. Duidelijk de geur van een leeuw, die zijn terrotorium had aangegeven. Bedachtzaam keek ze voor zich uit terwijl ze op de rotsen lag. Zou ze eens wat van zich moeten horen? Een luidkeelse brul klonk. Sterk en trots, maar niet dominant. Het klonk echter ook niet onderdanig. De leeuw zou mogen weten met wie hij te maken had en hoe ze in elkaar zat.

[Only Baltimore and me!]

Baltimore lag al een poosje te slapen onder een boom in de Schaduw. Af en teo was hij wakker geworden en had hij zich schoon gelikt, of omgedraait. Hij was nu weer wakker geworden en rekte zich uit. hij stond op en schudde zijn vacht uit. en groep met gazelle's liep lang en baltimore had wel trek gekregen. Hij rekte zich nogmaals uit en sloop op een oudere gazelle af. Het beest had hem door en sprinte weg. Baltimore sprong er achter aan en toen hij dichtbij was sprong hij op het dier. Hij pakte het bij zijn nek en gooide het op de grond. De amndere dieren waren allemaal al gevlucht en blat'd prooi stribbelde wild tegen . Baltimore beet had had in de strot en naar een paar minuten gaf de gazelle zich over aan de dood. Hij ging naast het dier liggen en begon er aan te peuzelen. Na een tijdje was het dier bijna op. Een brul weerklonk door het gebied. Balt voelde zich aangetrokken om op onderzoek uit te gaan en grijnste. Hij stond op en liep naar de plek waar de brul vandaan kwam. in de verte zag hij een leeuwin staan. met een grijnste lieop hij naar haar toe en bleef hij voor haar staan. Hij keek dr droog aan en knikte 'Ik ben baltimore'Stelde hij zich rustig voor.

Kleine groepjes sluierwolken trokken aan de blauwe lucht langs, maar langzaam aan werden het er steeds meer en werd de kleur ook onheispellender. De afgelopen dagen was de luchtvochtigheid ook gestegen en er waren meer tekenen dat het regenseizoen begonnen was. Waarschijnlijk zou het ook niet lang duren voordat Cetan er mee te maken zou krijgen. Niet dat ze iets tegen een regenbui had, maar dan kon je toch maar beter onder een boom liggen. Languit lag ze nu nog op de rotsen. Haar kop op haar voorpoten terwijl ze waakzaam rond zich heen keek. Een leeuwin appart was toch een gemakkelijke prooi en olifanten waren meestal niet echt op haar aanwezigheid gesteld. De geur van een leeuw deed haar uiteindelijk haar kop heffen. Aan de ene kant had ze zin om te blijven liggen, maar bij het zien van de statige leeuw, dus duidelijk het alfa mannetje hier, besloot ze toch naar beneden te springen. Eenmaal op gelijke grond keek ze hem recht aan. Haar ogen verrieden niets van wat ze dacht of vond. Kort liet Cetan haar ogen over de grotere leeuw kijken. Het was nu eenmaal zo dat leeuwen van het mannelijke geslacht groter waren dan die van het vrouwelijke geslacht, maar dat zei ook niet dat ze daadwerkelijk meer deden tijdens de jacht. Meestal kwam het op leeuwinnen aan, terwijl de leeuwen de buit op kwamen eisen en zij het met de restjes moesten doen. "Dag Baltimore. Je kunt mij Cetan noemen" antwoorde ze hem. Lichtjes toonde ze hem toch iets wat van ondergeschiktheid, maar veel was het niet. Want ze bleef gewoon rechtop staan en hem recht aankijken. Wat Cetan zich wel realiseerde was dat dit de alpha van dit gebied moest zijn, gezien hij gehoor gaf aan een onbekende brul en geur.

Baltimore keek hoe de leeuwin van de rots spring en hem aankeek . ook hij keek haar aan Ze bekeek hem en stelde zich later voor. 'hallo Cetan'Zei hij kort'Ik denk dat jij een plek zoekt in eén troep, niet ?' vroeg hij rustig aan haar. Hij zelf ging wel op een rots liggen en keek haar aan 'jij mag ook wel gaan liggen hoor'Zei hij kalm'Ik ben niet zo gestelt op dat onderdanige gedoe, zeker ni9et van leeuwinnen. Die moeten juist tonen dat ze lef hebben. Zolang ze maar naar me luisteren vindt ik het goed' Zei hij rustig. hij likte zijn poten af en keek naar de lucht. Een enkel gedeelte was blauw en het andere was alweer grijs van de wolken. Hij rekte zich uti en genoot nog even van de zon nu het nog kon. Het zou zo wel weer gaan regenen. Dat deed het vaak in het regen seizoen, vandaar dat het ook zo heten. Eigenlijk van zelfspreken dus. Hij keek weer naar Cetan 'als je in de troep zit en iets bevalt me niet dan lig je er zo weer uit, dat je dat maar weet. want streng ben ik best wel' Zei hij met een grijns.

Lichtelijk bewoog ze haar staart een beetje, maar liet hem uiteindelijk gewoon hangen. Nog steeds waren haar ogen op de leeuw gericht en ze was ook niet van plan haar blik af te laten wijken. Dat was een teken van zwakte, van overgave. En als er iets was wat Cetan nooit zou doen, was zichzelf over geven. Dan liever strijden tot ze erbij neerviel. Bij het opnieuw horen van haar stem kneep ze haar ogen even samen. Ze wou eerst zien wat voor een soort leeuw dit was. Binnenkort zou ze weer vruchtbaar worden en dan was het niet de bedoeling om in een roedel met verkeerd gedrag te zitten. Bij de gedachten aan die mierzoete, vriendelijke troepen werd ze al bijna misselijk. "Niet zomaar een troep. Eentje die bij mij en mijn karakter past" antwoorde ze hem terwijl ze zijn bewegingen volgde terwijl hij ging liggen. Bij het horen van de woorden die erna kwamen gleed haar bovenliep iets omhoog, maar hield de grom voor zich. De verklaring stelde haar achter tevreden, dit betekende dat hij een troep had die wel degelijk bij haar paste. Toch waren zijn woorden dubbel. "Hetgeen wat je zegt interesseert mij wel. Maar toch zijn je woorden dubbel. Hoe, in hemelsnaam kan ik tegelijkertijd je gelijke zijn, maar ook je ondergeschikte? Ik moet naar je luisteren, wat toch aangeeft dat jij de baas bent en ik dus moet doen wat je zegt, wat dus ondergeschikt is, maar tegelijkertijd zeg je niets te willen zien van dat gedoe" terwijl ze antwoorde keek ze hem aan. Afwachtend, dat wel. Want als hij haar woorden niet op prijs stelde moest ze zorgen dat ze weg kwam, maar het was nu eenmaal zo dat haar verstand haar niet in de steek liet. Dit was iets onlogisch en ze wou zekerheid hebben. Het zonnetje deed haar even goed, beter dan die regen die veel te vaak viel. Het bleef even stil tussen de twee leeuwen. Cetan stond nog steeds, niet van plan te gaan zitten of liggen en liet haar ogen opnieuw over hem heenglijden. Dit was geen hele jonge leeuw meer, wat ook voordeel met zich mee bracht. De kans ws groot dat hij zich niet liet leiden door emotie en gevoelens, maar ook een beetje door zijn verstand. "Het is niet voor het eerst dat ik een troep betreed en ik ben slim genoeg om niet iets stoms te doen" antwoorde ze hem terwijl ze hem aankeek. Wat dacht hij wel niet van haar? Dat ze een dom varken was? Of een net volwasse leeuwin die zo veel als mogelijk aandacht wilde? Nee, ze wou een plekje in een troep, weer ergens bij horen en daarmee ook haar veiligheid verzekeren. Bang voor de dood was ze niet, maar ze zou zich er niet zomaar aan over geven.

[Pff, lange post xD]