Tegenslagen!

Chica had dorst, ze had net gegeten en toch had het bloed haar dorst niet kunnen redden. Ze liep rustig naar de drinkpoel, enkele zebra's keken op, zagen de leeuwin en maakten aanstalten om weg te gaan. Ook een enkele afgedwaalde olifant maakte zich uit de voeten. Rustig begon ze te drinken. Het water vloeide soepel naar binnen, en eens haar dorst gelest was, hief ze haar hoofd wat op. Ze keek nog steeds naar het water, naar haar spiegelbeeld. In haar zag ze haar moeder, en de blauwe ogen van haar vader. En daar was ze niet trots op. Het waren zwakkelingen, idioten. Ze konden niets goed, en ze weerspiegelde hen! Kwaad sloeg ze haar poot in het water. Het beeld vervaagde en vol venijn keek ze naar voren. Ze werd er enorm kwaad van, er was niets waar ze echt trots op kon zijn. En dan verschillende leeuwen die een andere, slechtere achtergrond hadden, benijdde ze. Ze waren door en door slecht, hun bloed, was slecht. Ze draaide zich boos om en ging op een rots staan. Even verder stond een mannelijke gazelle, afzijdig. Al had ze geen honger, ze had zin om te doden. Ze sprong geluidsloos van de rots en liep laag tegen de grond, dichter naar hem toe. En vlak voor haar aanval, voor ze dicht genoeg bij hem was, rolde er een steentje van een rots af. Het dier keek op, en rende weg. Ze zuchtte even en sprong er achter aan, maar het beest kon ze echt niet meer inhalen. Kwaad brulde ze luid. Vanwaar kwam dat steentje opeens, was er iemand? Ze keek omhoog, en zag wat.

Terwijl zijn ouders het niet in de gaten hadden was de jonge Azar weggeslopen. Zijn ogen had hij een aantal dagen geleden voor het eerst geopend en wat hij allemaal zag! Allerlei kleuren en bewegingen, vreemde dieren en zijn ouders en zusje. Hij kon al praten en grommen, brullen lukte hem nog niet tot frustratie van de jonge welp. Zijn moeder had hem gezegd dat hij al groot was voor zijn leeftijd, was dat goed? Ach, hij was in iedergeval een witte leeuw net als zijn ouders. Stoer vond hij dat wel hoor. En hij zou zijn vader later op gaan volgen ook! Zachtjes spinde hij. Nog één blik wierp hij achterom en toen rende hij weg met een ondeugende grijns op zijn gezicht. Vader en moeder konden nooit boos op hem worden als hij ze met zijn lieve oogjes aan keek. Maar hij was af en toe, nouja wel vaker dan af en toe héél erg ondeugend. Maar die blik van hem kon toch niemand weerstaan? Op een drafje sloop hij onderzoekend richting het noorden. Hij stond boven op een rots en keek uit over de uitgestrekte vlaktes van zijn thuis. Wat was dit mooi! En hij zou hier later als een echte koning staan. Hij ging net zo staan als hij zijn vader had zien doen en deed net alsof hij brulde. Helaas kwam er niet veel geluid uit zijn keel. Kwaad stampte hij op de grond en een zebra keek naar hem om. Ja, dat had hij van zijn moeder geleerd. Die had hem alle namen van de dieren hier geleerd. Hoewel hij ze al lang niet allemaal meer had onthouden. Zonder ook maar een greintje angst zette hij een stap naar voren, waarbij hij een klein steentje weg schopte. Onder hem hoorde hij plots een kwade brul. Even waren zijn oogjes groot van schrik maar daarna glommen ze van nieuwsgierigheid. Een mannelijke gazelle zag hij nog net wegsprinten en toen klom hij naar beneden waar hij oog in oog stond met een leeuwin die helderblauwe ogen had.

Toon had Azar zien weglopen maar liet hem even doen. Toen hij de brul hoorde begon hij te sprinten. Zijn ogen waren tot spleetjes gevormd en hij rende erg snel. Zijn lange manen vlogen naar achteren. Hij stond boven op de berg. Zijn poten ver uit elkaar en zijn kop in zijn nek. Een luide brul weerklonk over heel het gebied. Hij stapte op de leeuwin af. Hij keek Azar even streng aan. Daarna ging hij een eindje verder liggen om Azar toch de kans te geven anderen te leren kennen. Maar als er iets fout zou gaan gaan zou hij er tussenkomen. Tal van dieren zaten hier. Idiaal om te jagen maar te gevaarlijk voor de jonge welpen.

Een klein wit leeuwtje keek vrij onschuldig naar beneden. Koppig zette ze een stap achteruit toen het leeuwtje naar beneden kwam gelopen, duidelijk om kennis te maken. Ze kneep haar ogen even toe, maar opende ze uiteindelijk toen ze weer wat hoorde en rook. Haar blik gleed naar boven. Een volwassen witte leeuw, die zijn vader leek te zijn, kwam op haar af, terwijl ze rustig bleef staan. Moest hij eens proberen haar aan te vallen. Hij keek even streng naar zijn zoon, maar zijzelf lette al niet meer op de leeuw. Zijzelf was ook een 'witte' leeuwin, maar door haar eigen koppigheid viel dat al niet meer zo op. Ze wilde in geen geval aan haar familie gelinkt worden, die o zo goede leeuwen., en daarom rolde ze regelmatig eens in de vieze modderpoelen. Ze wierp even een blik op de kleine voor haar, maar negeerde hem tenslotte. Ze liep langs hem heen naar een rots en ging op haar achterpoten staan terwijl ze met haar nagels over het harde oppervlak ging. Ze waren nu eenmaal nogal lang, en ze hield er niet van dat ze bleef haken achter elk haartje van een eventuele prooi. Haar pesthumeur zorgde ervoor dat ze Azar niet eens meer bekeek.

Dat de witte leeuwin hem negeerde spoorde hem alleen maar aan. Alsof hij bang was voor haar? Pff echt niet! Hij zou later de koning van de dieren worden en dan luisterde iedereen naar hem. Trots keek hij voor zich uit. Negeerde zijn vader een beetje en schonk hem alleen een speelse blik. Daarna liep hij droog achter de leeuwin aan. Hij sloop achter haar aan zoals hij zijn vader en moeder wel eens had zien doen als ze tikkertje speelden met het eten. Zakte door zijn pootjes en greep tenslotte de staart van de leeuwin vast. Ondeugend? Ja. Stout? Jazeker. Maar ze vroeg er zelf om. Onschuldig keek hij de leeuwin aan met ogen zo groot als schoteltjes. "Ga je me nu opeten boze mevrouw?" zei hij al net zo onschuldig maar ook uitdagend.

Uiteindelijk kwam ze terug op haar vier poten te staan. Ze werd met rust gelaten, dacht ze. Plots voelde ze hoe haar staart werd vastgegrepen. Meteen, in een reflex, draaide ze zich luid grommend en brullend om, haalde haar staart door die beweging tussen zijn pootjes vandaan, hief haar poot op, klaar om hem te slaan en keek de kleine recht in de ogen. Ze trilde van verlangen om het kleine mormel op te eten, maar de leeuw die even verder zat, zou dat niet echt kunnen appreciëren, vond ze. Ze liet haar poot zakken. Zijn ogen boeiden haar niet, hij kon net zo onschuldig kijken als hij wou, het beïnvloedde haar niet. Met een snelle beweging greep ze hem bij zijn nekvel en stapte naar de leeuw toe. Ze zette het kleintje voor zijn neus neer en keek de leeuw even misprijzend aan. 'Hou je zoon bij', gromde ze even waarschuwend.

Plots draaide de leeuwin zich luid grommend en brullend om. In die beweging haalde ze haar staart tussen zijn pootjes vandaan. Dreigend hief ze haar poot, klaar om toe te slaan. Azar zag het allemaal als een spel en deed haar dus na. Zachtjes grauwde hij weer. De leeuwin pakte hem bij zijn nekvel en bracht hem naar zijn vader. Die hij ook weer met onschuldige oogjes aan keek. Snel draaide hij zich om en zag de blik die ze zijn vader toeworp. "Je hoeft niet zo te kijken hoor! En U bent dik!" het was eruit voordat hij er erg in had. Kon hij het weten dat deze leeuwin drachtig was. Hij zij gewoon wat hij dacht. En dat kon hem nog wel eens in de problemen gaan bregen. Maar onder de indruk was hij niet. Al helemaal niet nu hij zijn vader achter zich had staan. Maar de naam van de leeuwin wilde hij wel weten. Ze was de eerste leeuwin die ze ontmoette na zijn ouders en zusje. Dus erg nieuwsgierig was hij wel.

Toen het leeuwtje weer wat zei dat haar niet zinde, gromde ze nogmaals, waarschuwend. 'Er zitten kleine welpjes in mijn buik, kleintje', zei ze nep-vriendelijk en keek hem lang aan. Ze draaide zich tenslotte weer om, kleine leeuwtjes aanvallen deed ze niet, dat vond ze zwak. Terwijl ze wegliep, mompelde ze dat ze hoopte dat er geen irritante leeuwtjes als hij in haar buik zaten. Ondertussen geeuwde ze even en sprong op een rots. Ze hield de buurt in de gaten en ging rustig liggen. Een rat passeerde voor haar neus. Geïrriteerd ving ze het beestje weer met haar klauwen en speelde er mee, eens ze dat beu was, smeet ze het koelbloedig de rots af.

Kiara had dorst gekregen en liep naar de drinkpoel. Ineens zag ze Toon daar staan en toen ze beter keek zag ze Azar er ook. Kiara schrok der rot toen de leeuwin haar klauw wilde uit halen naar Azar. Kiara rende er op af en ging voor Azar staan. Narnia volgde haar moeder en ging bij haar vader zitten. "Blijf met je Klauwen van mijn zoon af." Kiara keek de leeuwin dreigend aan. Ze keek daarna even heel snel naar Azar met een strenge blik en toen weer gelijk naar de leeuwin.

Terwijl ze echter zich omdraaide, hoorde en rook ze nog een andere leeuwin. Ze draaide zich om. 'Ik zou er nog niet over denken hém aan te raken'. Dat mormel bevuilt mijn poten, voegde ze er in gedachten aan toe, maar dat zei ze natuurlijk niet. Ze wierp even een arrogante blik naar Kiara en liep toen gewoon verder. Konden ze haar gewoon har gang niet laten gaan? Eén poot naar haar uitsteken en ze ontplofte. Figuurlijk dan xD

Oeps. Daar waren ook zijn moeder en zijn zusje, Narnia. Van zijn moeder kreeg hij ook al zo'n strenge blik. Wat hadden die volwassen leeuwen toch? Deed hij iets verkeerd? Onschuldig keek hij om zich heen. Zich oprecht afvragend of het aan hem lag. De manier waarop zijn moeder tegen de leeuwin sprak en zij tegen haar deed hem fronsen. Zo te horen lagen ze elkaar niet zo. Maar zonder op zijn ouders te letten keek hij de leeuwin weer aan. "Krijg jij dus ook welpjes? Net zoals mij en mijns zusje? En mag ik er dan mee spelen?" zei hij helemaal opgewonden. Dat zou hij leuk vinden. Nog meer dieren om mee te spelen. Nu al helemaal aangezien hij van zijn vader niet meer met de oli-euh zebra's mocht spelen. Azar grijnsde schaapachtig naar de leeuwin maar maakte zijn blik niet los van haar.

Kiara hield de leeuwin goed in de gaten. Ineens stelde Azar weer vragen. Het waren erg normale vragen dus nu zou die leeuwin vast niets doen. Als ze wel iets ging doen dan viel Kiara de leeuwin aan. Die leeuwin rook naar Baltimore die rot leeuw die naar Kiara had uitgehaald. Als ze hem nog eens zou zien dan stond Kiara waarschijnlijk niet voor der zelf in. Ze keek naar Azar hij was nog maar 2 weken oud en nu al een kleine duivel.

Ze ging even verderop liggen en keek even naar Azar toen die weer een vraag stelde. 'Misschien', antwoordde ze alleen maar, maar tegelijk dacht ze heel wat anders, ze sprak in zichzelf dat haar welpen niet zouden bevuild mogen worden door dat hoopje miserie. Ze keek de kleine leeuw even doordringend aan en verlegde haar blik toen weer naar ergens anders. Ze stond op en begon zich hier aardig te vervelen. Bovendien liet dat leeuwenjong haar niet gerust. Ze keek even naar het kleintje. 'Ik ga', zei ze rustig.