Callin' Balt!

De witte leeuwin hield zichzelf laag tegen de grond en pierde naar de gnoe even verder. Ze naderde rustig, zonder enig geluid. Honger had ze wel, en jagen was een van haar lievelingsbezigheden. Toen ze eenmaal dicht genoeg was, zette ze haar nagels in de grond en sprong uit het steppegras tevoorschijn. Ze zette haar nagels in ze rug van de Gnoe en legde hem hard op de grond, waarna ze meteen in zijn hals beet. Nog even volhouden en zometeen zou de prooi zijn leven laten. Hij stribbelde fel tegen, maar sloot zijn ogen na korte tijd. Toen de gnoe levenloos bleef liggen, stond ze op en begon ze snel te eten. Als er andere leeuwen in de buurt zijn, meer bepaald troepen,maakte ze zelf geen schijn van kans en zou ze meteen haar buit moeten afstaan aan de troepen. Misschien moest ze er maar eens over nadenken om zelf bij een troep te gaan. Maar ze wilde niet bij goedzakjes zitten, die waren voor niets goed(haha). Toen ze eenmaal geen honger meer had en de gieren boven haar echt wel ongeduldig werden, wandelde ze rustig weg van de prooi. Witte leeuwen waren zeldzaam hier, en zij was een van hen. Ze sprong behendig op een rots en probeerde zich de naam te herinneren van het hoofd van een troep. Baltimore. Ze haalde even adem en brulde toen luid zijn naam, hij moest het zeker gehoord hebben. En nu maar afwachten. Ze legde zich neer op de steen en warmde op door de zon.

Baltimore had zich op een rots onder een boom neergelegd. Zijn oren hadden af en teo gedraaidt en zijn ogen af en teo geopend. Hij lag lekker te slapen en af en teo draaide hij zich om. Pas gelden had hij een leeuwin gevraagt om in de roedel te komen, dat deed hij niet gauw. Maar nee dat beest moest eerst nog nadenken. Puhh, wat dacht ze wel niet. voor niks zijn tijd aan haar besteet. en maar aardig doen, nou dat zat en nu niet echt meer in. Dat kon ze wel verwachten. Baltimore was wakker geworden en rekte zich uit. Hij liep naar het water en dronk er rustig wat van. Het vloeistof gleed door zijn keel en het gaf zeker wel verkoeling. in deze hitte moest je wel veel drinken anders zou jet het zeker niet overleven. Een paar diere renden weg voor hem toen hij wat bromde. zijn groter poten raakten ritmis de grond en hij liep weer richting een boom. voordat hij zich weer neer kon leggen hoorde hij zijn naam. hij werdt geroepen. Hij zuchte en rende er op af. Na even gerend te hebben zag hij in de verte een leeuwin stan, die wou vast in de groep. hij grijnste diep en liep op haar af. 'laat me raden, je wilt bij de roedel'Vroeg hij met een half valse maar ook half kalme stem. Hij schudde zijn haar uit en door de windt werd zijn haarbos wat naar doorelkaar geblazen.

De grote leeuw verscheen al snel in de verte. Ze sprong van de rots af en liep rustig naar hem toe. 'Hoe raad je het', grijnsde ze even terwijl haar stem even vriendelijk als ironisch klonk. Degene die het hoorde moest voor zichzelf maar uitmaken hoe het klonk. Ze knikte hem even toe en liet haar nagels in het zand glijden. Zo had ze grip op de grond, zo voelde ze zichzelf stabieler. Ze schudde haar staart rustig heen en weer en keek hem met haar donkerblauwe ogen nieuwsgierig aan. 'Ik had graag deel willen uitmaken van je Roedel', zei ze rustig, berekend. Een roedel betekende vele voordelen, maar ook nadelen zoals bjvoorbeeld dat je vrijheden beperkt werden, je kon niet vechten tot de dood met leden, laat staan vechten. Maar dit alles wilde ze best wel opgeven. Bovendien was ze haar solitaire levendje echt beu, ze wilde iets nieuws, iets waarvoor ze kon vechten. Vechten om iets in stand te houden. Ze trilde even met haar vacht om irritante vliegen tegen te houden en schudde zichzelf even uit. Ze wist dat ze jong was, maar door de goede opleiding van haar ouders en vooral haar vader, kende ze erg veel van de dieren hier, en wist ze waarop ze moest letten tijdens een jacht, bij vijanden, en hoe ze moest reageren op bepaalde situaties, zoals voedselschaarste of droge tijden.

Baltimore's geele ogen keken de leeuwin aan. 'en je naam mag zijn? ' vroeg hij kort en krachtig na haar antwoord. zijn staart zwiepte rustig heen en weer en zijn geel/bruine vacht weerkaatste het licht van de zon weer terug. hij knikte. Hij bekeek de leeuwin eens goed. Sterk gebouwd was ze wel, dom leek ze hem niet. Hij grijnste en knikte bij zichzelf. geen verkeerde, dacht hij. 'we zullen het wel even een tijdje aankijken he?' Hij stopte even 'maar als me iets niet bevalt, dan lig je eruit' zei hij kalm. hij ging recht voor haar neus zitten en schraapte met zijn staart door het zand. aan beide kanten van hem onstanden hoopjes zand van zijn staart. 'ik zelf ben trouwens baltimore, zeg maar balt. maar dat zal je vast wel al weten, ik bedoel. Zo slim ben je vast wel'Zei hij nochalant. Hij keek achter zich naar hoe een paar hyenna's het laatste beetje van een prooi op aten. een paar gieren hingen er boven en probeerden ook een stukje te krijgen. De prooi was past en zeker van de leeuwin voor hem.een paar giraffe liepen lang de bomen om blaadjes te plukken en op te eten, en een paar olifanten stonden te drinken bij het water. hij keek haar weer aan en wachte geduldig op een antwoord van haar.

De leeuwin hield haar hoofd even schuin en ging ook zitten. 'Chica', zei ze rustig, terwijl ze hem even onophoudelijk aankeek. Tot het haar te binnen schoot dat ze zo staarde, wat niet echt respectvol was. Ze richtte haar blik naar de horizon en knikte even toen hij zei dat ze zouden zien hoe het liep. Ze grijnsde even. 'Ja, zo slim ben ik,' knikte ze zachtjes, waarna ze zijn blik even volgde naar haar prooi van daarnet. 'Zonde hé?', zei ze rustig. 'Voor één leeuwin is hij te veel', vervolgde ze, 'dus wordt dat prachtige voedsel door die luie Hyena's verwerkt.' Ze liet haar oren even naar achteren gaan, hier had ze blijkbaar wel over nagedacht, leeuwen stonden voor haar vanboven in de rangorde, en ze verdienden dan ook elk stukje vlees. 'Als roedel sta je verder', zei ze. 'Met één prooi kan je meerdere leeuwen voeden, terwijl ik er nu enkel van gegeten heb en de rest aan die lachers heb gegeven.' Ze zette haar oren weer naar voren en keek de leeuw weer aan. 'Moet ik geen test ofzo doen, of zien je ogen zo genoeg?'. In de roedel waar ze vroeger zat, waren enkel goedzakjes. Haar ouders en haar hebben ze uitgemoord, en de ouders begonnen hun eigen kudde. Een kudde waar ze zelf niet deel van wilde uitmaken, ze wilde zichzelf leren overleven, alleen. Maar nu lag dat anders.

Chica, dacht hij even. Hij merkte dat chica hem een beetje zat aan te staren en grijnste even. pas na een paar minuten keek ze wat verschrikt naar de horizon. 'beter, dan dom' zei hij kort. Zijn blik gleed weer naar de prooi. 'het ligt eraa wat je zonde vindt, asl je buik toch gewoon vol zit. van mijn part mogen die luide lachebekkies het hebben, ze krijgen vanzelf wel eens ontiegelijk op hun donder.'Hij was even stil 'Voor eentje is het zeker teveel, of je moet dagen lang niks gegeten hebben' Hij keek weer terug naar chica en likte zijn klauw af. 'adt klopt, daar heb je zeker gelijk in' Knikte hij haar toe. Chica zette haar oren weer naar voor en balt keek haar aan 'een test doen? al;s je wil mag het, maar het is niet nodig. ik merk het vanzelf, en waarneer het me niet bevalt knikker ik je er meteen je. en dingen bevallen mij snel niet, dat je het weet' hij zag de leeuwin diep in gedachte zitten en legde zich neer. zijn ogen op Chica gericht en zijn oren alle kanten op bewegent. nogmaasl likte hij zijn poot af. Hij keek naar de lucht die donker en grijs werdt. 'het zal zo wel gaan storten'zei hij kalm tegen Chica. 'Mischien is het beter als we naar de grotten gaan'

( topic in de grotten kan je komen. als je hier nog eens heb gepost :p xD)

Ze grijnsde even. Hij was best wel berekend. Hij was eigenlijk wel vriendelijk, op een ondirecte, rare manier. Ze schudde zich nogmaal uit. De lucht voelde klam aan, het was warm en als het een tijdje warm was geweest, zou het zo wel gaan regenen. Ze knikte bevestigend op wat hij zei. Omdat ze hier de buurt niet kende, bleef ze maar even bij hem, en zeker als het ging regenen waren grotten een aangename plaats om te schuilen. Ze keek hem even rustig aan en knikte opnieuw. 'Ok, ik volg je', zei ze rustig terwijl ze op haar vier poten ging staan en zich even uitrekte. Het zand onder haar kussentjes begon haar te irriteren, zoals het altijd al wel deed na een tijdje. Ze keek de leeuw even rustig en afwachtend aan, benieuwd of hij daadwerkelijk zou opstaan.
[Moet zo gaan ]

Baltimore rekte zich uit en stond op. Zijn ogen waren voor even op Chica gericht en al snel draaide hij zich om. Hij liep richting de grotten. zijn klauwen zette hij in het zand en zijn haarbos werdt soms naar achter geblazen door een harde wind. De lucht was al hhast zwart geworden en de regen druppels vielen al naar benden. ze waren groot en warm. apert voor regen ,maar hier kon dat. door het warme klimaat hier regende het of warm water, of helemaal niet. Hij versnelde zijn passen en keek af en toe of Chica hem bij hield. Tot nu toe wel. Hij keek weer voor zich en bleef stevig doorlopen. Chica mocht wel oppassen dat ze hier niet azou verdwalen in deze groten gebieden hier. De meeste ervan waren nog gevaarlijk ook, het was slim van dr op bij eeen groep te gaan en als helemaal om in zijn groep te gaan.