Mijn plekje.......

Waaiko was een beetje moe van dat rondlopen heel de dag en hij ging naar het dauwbos. Daar was het altijd rustig en kon hij uitrusten. Hij liep langs een klein rivierstoompje naar een hoopje struiken toe. Hij liep door de struiken en kwam aan op zijn lievelingsplekje: het kleine waterplasje. Het was een klein, zielig plasje maar het was zijn lievelingsplekje. Hij ging ervoor zitten en dronk een paar slokjes. De avond was gevallen. Waaiko ging even liggen maar niet veel later sliep hij al. Toen hij wakker werd was het al terug ligt. Waw wat had hij lang geslapen. Hij moest al terug weg. Hij stond op en vertrok zonder te drinken. Hij liep het dauwbos uit en volgde het o zo lange zandpad naar huis. Toen hij 'thuis' kwam zag hij zijn ouders niet meer, ze waren weg. Ze gingen normaal nooit weg zonder iets te zeggen maar ze waren weg. Waaiko keek onrustig en verward in het rond. Wat moest ij nu doen? en waar waren zijn ouders? Hij wist het niet. Hij liep hevig in het rond en keek of hij hen misschien zag, maar nee, ze waren nergens te zien. Hij liep meters ver, kilometers zelfs maar nergens zag hij hen nog. Verdrietig ging hij neer zitten.